Miejsowy plan zagospodarowania obowiązkowy dla elektrowni wiatrowych

Z dniem 23 kwietnia 2023 roku weszła w życie Ustawa o zmianie ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych oraz niektórych innych ustaw (DzU 2023 poz.553). Nowelizacja nie wywołuje rewolucji, jak to ma miejsce w sytuacji pozwolenia na budowę nowych farm fotowoltaicznych, utrzymując w mocy zapis art. 3 Ustawy z dn. 20 maja 2016 roku o inwestycjach w elektrownie wiatrowe (DzU 2016 poz.961). Cytując przepis, lokalizacja elektrowni wiatrowej następuje wyłącznie na podstawie planu miejscowego. Dyskutowany szeroko w mediach, jak i przez przedstawicieli rządu temat odległości elektrowni od budynków mieszkalnych pojawia się w nowelizacji poprzez utrzymanie zapisów Ustawy o inwestycjach w elektrownie wiatrowe (DzU 2916 poz.961 art. 4 ust. 1). Zaznacza się jednak, że obowiązuje bezwzględny nakaz zachowania minimalnej odległości pomiędzy elektrowna wiatrową, a budynkami pełniącymi funkcje mieszkalne w wysokości – 700 m. Konieczność zachowania wspomnianej odległosci jest również wymagana w sytuacji nowo powstających budynków mieszkalnych, przy już istniejących elektrowniach. I tutaj pojawia si pierwszy wyjątek:
względna odległość minimalna 700 m nie jest wymagana w przypadku przebudowy, remontu, dobudowy już istniejącego obiektu mieszkalnego (Ustawy o inwestycjach, DzU 2016 poz.961).
Jedyną istotną zmianą wprowadzana poprzez nowelizacje Ustawy z 10 maja 2016 roku jest obowiązek sporządzenia planu lub jego zmiany pod kątem inwestycji, dla obszaru prognozowanego oddziaływania elektrowni. W poprzednim brzmieniu zapisu obowiązek ten dotyczył tylko obszaru wyznaczonego zasadą 10H. Co to oznacza w praktyce? Ni mniej, ni więcej jak możliwość bliższego niż zasada 10H, umiejscowienia inwestycji względem budynków mieszkalnych. Pamiętać jednak trzeba, że pod zadnym pozorem nie może być to mniej niż 700 m. Właściwa odległość będzie ustalana w wyniku m.in. konsultacji lub obowiązkowych strategicznych ocen oddziaływania na środowisko.